"ARTJACKING! Albo jak zmienia się sztuka" - Recykling w sztuce jest fascynujący. Jak „Śniadanie na trawie” Maneta zainspirowało współczesnych artystów /tki do aktywizmu środowiskowego? Jak inspiracja Yves Kleinem doprowadziła pewnego performera do połamania kostek? Zapraszamy Was na przegląd klasyków i ich wielkich reinterpretacji!
10-odcinkowa seria jest dostępna bezpłatnie dla wszystkich pod linkiem https://www.arte.tv/pl/videos/RC-021400/artjacking/
Odcinek 1 "Śniadanie na trawie" - Manet
Namalowane w 1863 r. przez Maneta „Śniadanie na trawie” niezmiennie inspiruje artystów / artystki na całym świecie. Picasso namalował ponad 150 wariacji Manetowskiego dzieła. Współcześnie wykorzystywane jest ono przez wielu artystów-aktywistów, m.in. Mickalene Thomas oraz Daniela Spoerri. Ich przekaz? Wieś nie jest już tym, czym kiedyś była.
Odcinek 2 "Tratwa Meduzy" - Théodore Géricault
W 1818 r. francuska flota jest na drodze do skolonizowania Senegalu. Jednak statek tonie. Historia porusza młodego francuskiego malarza Théodore'a Géricaulta i tak powstaje „Tratwa Meduzy”. Wiele lat później wiele tonących tratw – tych z migrantami – nie będzie aż tak wzruszać opinii publicznej. By to zmienić, dzieło Géricaulta wskrzesi współczesny artysta – Kader Attia.
Odcinek 3 "Skok w pustkę" - Yves Klein
Yves Klein stworzył swój „Skok w pustkę” po pobycie w Japonii, gdzie nauki zen doprowadziły go do konceptualizacji pustki i radykalizacji swojej ekspresji. Stał się pierwszą osobą w historii sztuki, która przedstawiła nicość. Czterdzieści lat później dzieło inspiruje Tehchinga Hsieha, który łamie sobie kostki oraz Philippe'a Ramette'a, który zaczyna latać.
Odcinek 4 "Fontanna" - Marcel Duchamp
„Fontanna” Marcela Duchampa powstała w 1917 r. ponieważ powiedziano mu, że podczas swej nowojorskiej wystawy może wystawić, „co tylko chce”. I tak zaczęła się trwająca do dziś historia podziwu i odrazy. W rolach głównych współczesne artyści Shi Xinning i Sabine Gross.
Odcinek 5 "Ostatnia Wieczerza" - Leonardo da Vinci
Na początku był Leonardo da Vinci. Usadził Jezusa i apostołów za stołem w swym dziele „Ostatnia wieczerza”. Wieki później Mary Beth Edelson w centrum obrazu umieściła kobietę. A Elisabeth Ohlson Wallin zrobiła z apostołów niezłych dziwaków. A później było już tylko ciekawiej.
Odcinek 6 "Kompozycja C nr 3" - Piet Mondrian
„Kompozycja C (nr III)” należy do długaśnej serii, którą Mondrian stworzył bawiąc się kwadratami, prostokątami i kolorami podstawowymi (które były jego wielką miłością). Później okazało się, że to wcale nie była zabawa, lecz misja. Cel? Uporządkować chaos tego świata. Trochę mniej poważnie podchodzili do dzieł Mondriana ich współcześni interpretatorzy: Tom Wesselmann Yves Saint Laurent i Sylvie Fleury.
Odcinek 7 "Łaźnia turecka" - Ingres
Jak zmieścić 25 nagich kobiet w medalionie? A przede wszystkim – po co? „Łaźnia turecka” Ingres'a do dziś inspiruje mężczyzn i kobiety do rozmyślań nad erotyzacją kobiecych ciał. Jak wnioski z tych refleksji przedstawili Man Ray, Jananne Al-Ani i Patrick Raynaud?
Odcinek 8 "Święty Sebastian" – Guido Reni
Guido Reni namalował męczeństwo Świętego Sebastiana w 1615 r. jako obraz religijny. Z dzieła bije jednak również nieodparta zmysłowość. Nic dziwnego, że zainspirowało artystów / artystki do przeobrażenia go w pełne mocy reinterpretacje: gejowskie ikony, manifest polityczny i feministyczny apel.
Odcinek 9 "Panny dworskie" - Diego Velázquez
„Panny dworskie” Diego Velázqueza powstają w 1656 r. na życzenie ówczesnego króla Hiszpanii. Velázquez ma sportretować księżniczkę Marię Teresę. Jednak na obrazie dzieje się tak dużo, że dyskutuje się o nim po dziś dzień. Różni artyści znajdują w nim coraz to nowych odtwórców głównej roli: dla Giulio Paolini jest nią tajemnica, dla Philippe'a Comara przestrzeń, a dla Yasumasa Morimura – lustro.
Odcinek 10 "To nie jest fajka" - René Magritte
Najsłynniejsza fajka świata – „Zdradliwość obrazów” – czyli sztuka dla niepalących René Magritte'a z humorem otworzyła drogę dla wszelkich interpretacji. Dla kolektywu Présence Panchounette ta fajka to też nie jest fellatio, dla Mariny Fabre – nie kobieta, a dla Nancy Fouts – nie mężczyzna. To co w końcu?
Źródło: agencjafaceit.pl